Historia rasy

Rys historyczny

Pochodzący z Chin shar-pei jest, bez wątpienia, jednym z najbardziej oryginalnie wyglądających psów. Jest rasą bardzo starą, liczącą sobie ponad 2000 lat, powstałą- jeśli umiejscowić to dokładnie- w czasach dynastii Han. Pochodzące z tego okresu rysunki i ceramika przedstawiają psy, bardzo podobne do dzisiejszego shar-pei. Za najbardziej prawdopodobne miejsce pochodzenia rasy uznaje się chińskie miasto Dialak w prowincji Kwung Tung. Wówczas był to pies pracujący wykorzystywany do pilnowania stad, polowania i stróżowania. Przypuszcza się, że przodkiem tej rasy był chow chow (zarówno on, jak i shar-pei odznaczają się niebieskim językiem), górski pies z Pirenejów i mastyf tybetański. Wierzono niegdyś, że niebieski język, widoczny wówczas, gdy pies szczeka, ma moc odstraszania diabła.

Istniały najprawdopodobniej dwa typy rasowe- mocnej budowy, dobrze umięśniony i krótkowłosy shar-pei z Chin Południowych oraz pełniący funkcje pasterza ,krępy i niski z centralnych prowincji kraju.

Do pracy i hodowli wybierano psy najsprawniejsze i najbardziej inteligentne, a te, które nie spełniały oczekiwań, były zabijane i zjadane.

Shar-pei uczestniczyły też w walkach psów, stanowiących wtedy popularną rozrywkę. Sztywny włos shar-pei utrudniał ich współzawodnikom mocny uchwyt za skórę, a małe uszy i głęboko osadzone oczy nie doznawały podczas walki poważniejszych uszkodzeń. Psy te nie miały jednak agresji, niezbędnej do walki, toteż niewykluczone, że podawano im środki mające ją rozbudzić.

Rasa ta była bliska całkowitego wyginięcia, gdy mocą dekretu, wydanego przez Komunistyczną Partię Chin, w obliczu ogromnych trudności w zaopatrzeniu ludności w niezbędną żywność, wprowadzono absurdalnie wysoki podatek od posiadania psów. Niewielu właścicieli stać było na jego zapłacenie, toteż niemal wszystkie psy, podobnie zresztą jak inne, nie przynoszące pożytku zwierzęta domowe, zostały zjedzone.

Po tym okresie prawie nie widziano już w Chinach shar-pei. Na szczęście, znalazł się, mieszkający w Hongkongu oddany miłośnik rasy, Chińczyk o imieniu Matgo Law, który- niemal w ostatniej chwili- postanowił uratować ją przed wyginięciem. Za pośrednictwem amerykańskiego pisma kynologicznego zwrócił się z dramatycznym apelem o pomoc do czytelników amerykańskich. Ich odzew okazał się ratunkiem dla bardzo zagrożonej rasy- zgłosiło się ponad 200 amatorów . Oni właśnie krok po kroku odbudowali populację shar-pei, dla których USA stała się przybraną ojczyzną.

Choroby i dolegliwości

RODZINNA GORĄCZKA SHAR-PEI (FSF)

Jest to rodzinnie występująca choroba immunologiczna psów rasy shar-pei, objawiająca się epizodami gorączki i obrzęków stawów. Rosnąca popularność psów tej rasy powinna skłonić właścicieli do zapoznania się z symptomami choroby, gdyż szacuje się, że schorzenie to dotyczy co czwartego shar-pei’a.

Etiologia
Zwierzęta dotknięte chorobą mają skłonność do odczynowego odkładania amyloidu (nierozpuszczalnego białka włókienkowego) w całym organizmie. Dokładny mechanizm tego zjawiska nie został dokładnie poznany. Uważa się, że może wynikać ze zwiększonego stężenia interleukiny-6 oraz innych mediatorów zapalnych. Z kolei Il-6 zwiększa stężenie surowiczego amyloidu A. Złogi amyloidu powodują upośledzenia funkcji narządów, w zależności od miejsca odkładania. Klinicznie najistotniejsze jest odkładanie się amyloidu w nerkach i w wątrobie. Amyloidoza wątroby prowadzi do kruchości tego narządu i jego podatności na rozerwanie. Amyloidoza nerek oraz wtórny do niej zespół nerczycowy predysponuje psy rasy shar-pei do nadmiernej krzepliwości krwi.

Objawy

• Gorączka (39,4-41,7°C), trwająca 24-36 godzin
• Ospałość, brak apetytu, zmniejszone pragnienie
• Obrzęki okołostawowe tkanek miękkich
• Obrzęk stawów- głównie stawu skokowego
• Bolesność brzucha
• Niechęć do ruchu
• Przyspieszony oddech
• Powiększenie wątroby, wodobrzusze i żółtaczka

Diagnostyka laboratoryjna FSF:

• Leukocytoza z przesunięciem obrazu w lewo lub bez
• Niedokrwistość nieregeneratywna- wtórna do przewlekłej niewydolności nerek lub ostrego krwawienia do jamy brzusznej
• Zmiany świadczące o niewydolności nerek: zwiększenie stężenia mocznika, kreatyniny i fosforu oraz zwiększona luka anionowa
• Hipoalbuminemia- wynik białkomoczu lub niewydolności wątroby
• Hipercholesterolemia- związana z zespołem nerczycowym (hipoalbuminemia, białkomocz, wodobrzusze, zwiększone stężenie cholesterolu)
• Zwiększona aktywność ALT i ALP
• Zwiększone stężenie bilirubiny
• Białkomocz
• Bilirubinuria wtórnie do uszkodzenia wątroby

Diagnostyka różnicowa:

• Żółtaczka
• Przewlekła niewydolność nerek
• Gorączka o nieznanej przyczynie

Postępowanie lecznicze:

• płyny wieloelektrolitowe- w razie odwodnienia i braku łaknienia oraz wówczas, gdy występują wymioty i/lub biegunka
• nakłucia jamy brzusznej i upuszczenie płynu- może być wskazane w razie wodobrzusza sprawiającego trudności w oddychaniu
• przetoczenie krwi- może być konieczne przy znacznego stopnia niedokrwistości
• świeże, mrożone osocze- może być wskazane u pacjentów z DIC lub innymi zaburzeniami krzepnięcia
• antybiotyki- w czasie podejrzenia posocznicy lub współistniejącego zakażenia; przy podejrzeniu posocznicy- szerokie spektrum; w innym przypadku – antybiogram
• NLPZ- wskazane do kontrolowania bólu i gorączki; przeciwwskazane w razie jednoczesnych objawów ze strony przewodu pokarmowego oraz w uszkodzeniu nerek

Dieta:

• Zalecana jest dieta uboga w białko w przypadku niewydolności nerek, w celu zmniejszenia natężenia objawów mocznicy. Kwasy tłuszczowe omega 3 mogą być przydatne w chorobach kłębuszków nerkowych.

Informacje dla właściciela

• brak na rynku leku o działaniu przyczynowym, leczenie ma charakter paliatywny
• istotne jest częste monitorowanie temperatury zwierzęcia
• leczenie może powodować zmniejszone odkładanie się amyloidu, ale często w chwili jego rozpoczęcia choroba jest tak bardzo zaawansowana, że leczenie nie przynosi korzyści
• należy obserwować naszego pupila i wszelkie zauważone zmiany zgłaszać swojemu lekarzowi weterynarii
• chore zwierzęta należy wyeliminować z dalszej hodowli- jest to choroba genetyczna

Leczenie farmakologiczne:

• Kolchicyna 0,03 mg/kg m.c. p.o. co 12-24h (w celu zmniejszenia odkładania się amyloidu)
• Leczenie małą dawką kwasu acetylosalicylowego (0,5-5 mg/kg p.o. co 12-24 h) w razie niepokojącej nadkrzepliwości

Źródło:

• http://molosy.pl/strona_glowna/wet/porady_wet/goraczkashar-pei.htm
• http://www.drjwv.com/article.php?view=0004.php
• http://www.petplace.com/dogs/shar-pei-fever/page1.aspx
• http://www.wvc.vetsuite.com/Templates/ContentPages/More_Info/ClinicContentPage.aspx?guid=e1960164-a40b-4b9f-9179-f29b55742691

ENTROPIUM – czyli podwinięcie powieki

Polega na podwinięciu brzegu powieki do wewnątrz. Może być cechą wrodzoną lub nabytą (wskutek zrostu po urazie powieki, przewlekłego stanu zapalnego powieki lub skurczu powieki). Podwinięta powieka powoduje drażnienie rogówki oka przez rzęsy i włosy rosnące w okolicy oka. Oko jest silnie zaczerwienione i łzawi. Silny ból i podrażnienie powoduje, że pies często pociera łapą oczy czy trze głową o dywan.

Ten proces prowadzi do stanów zapalnych spojówki, rogówki a później do zapaleń głębszych struktur oka. Nie leczone entropium może być przyczyną nawet utraty wzroku przez psa.

ATOPOWE ZAPALENIE SKÓRY (AZS)

Atopowe zapalenie skóry jest jedną z najczęściej występujących chorób skóry u psów. Choroba ta stwarza duże trudności w rozpoznawaniu i leczeniu chorych zwierząt, co wynika z jej przewlekłego charakteru, często występujących nawrotów oraz z różnorodności czynników, które ją wywołują.

Schorzenie to, zwane atopią, jest efektem nadwrażliwości u psów predysponowanych genetycznie na wziewne lub skórne antygeny, zwane alergenami. Zwykle pojawia się w wieku od 6 miesiąca do 6 roku życia. Najczęściej jednak zmiany zauważane są między 1 a 3 rokiem życia. Często są to alergie na roztocza kurzu domowego, pyłki roślin, pleśń, łupież, na naskórek owadów itd. Na tę chorobę cierpi około 10-15% naszych pupili.

Najczęściej zauważane objawy, to rumień oraz świąd. Zmiany na skórze lokalizują się głównie na głowie (okolica oczu, warg, brody), w uszach, na brzusznej powierzchni ciała (szyja, pachy, pachwiny), na kończynach (przestrzenie międzypalcowe, palce, nadgarstek).

Świąd, poznajemy po częstym lizaniu, drapaniu, wygryzaniu i ocieraniu się. Pojawiać się może zarówno sezonowo, jak i nie sezonowo. Nasilenie może być przez cały rok jednakowe lub wyraźnie zmieniać się okresowo. Z reguły w przypadku długiego czasu trwania choroby, zmiany skórne, w tym świąd, są jednakowo silne przez cały rok.

Przez wylizywanie i gryzienie dochodzi często do wtórnych zmian na skórze (wyłysienia, przebarwienia, złuszczanie się naskórka) oraz infekcji: gronkowcowe ropne zapalenie skóry (grudki, liczne krosty), tzw. hot spot, czyli urazowo-ropne zapalenie skóry, Malassezioza (drożdżyca), nawracające zapalenie kanału słuchowego zewnętrznego, hiperpigmentacja (nadmierne zabarwienie skóry), strupy, wyłysienia. Opisane wtórne infekcje nasilają objawy, w tym świąd. Przy atopii spotyka się również zapalenie spojówek, rzadziej alergiczne zapalenie płuc i nosa.

Rozpoznanie:

W pierwszej kolejności należy wykluczyć inne choroby mogące powodować podobne objawy: świerzb, wszawicę, chejletielozę, nużycę, bakteryjne czy grzybicze zapalenie skóry. W tym celu wykonuje się zeskrobinę, która jest oglądana pod mikroskopem, wykonywany jest wymaz, a następnie posiew w kierunku wykrycia bakterii i/lub grzybów. Jeśli wyżej wymienione przyczyny zostaną wykluczone można pokusić się o wykonanie testów alergicznych śródskórnych lub serologicznych .

Możliwości leczenia atopowego zapalenia skóry:

Niestety, właściciel musi być świadomy, iż to schorzenie rzadko udaje się całkowicie wyleczyć. Celem leczenia jest poprawienie jakości życia naszego pupila.

1. W miarę możliwości konieczne jest wyeliminowanie alergenów ze środowiska.
2. Jeśli stwierdzono wtórne zapalenie skóry (bakteryjne czy grzybicze), należy równolegle je leczyć antybiotykami i/lub środkami przeciwgrzybiczymi. Warto także dołączyć środki miejscowo odkażające, jak szampony czy płyny. Potwierdzone choroby pasożytnicze (świerzb, nużyca, pchły) zwalcza się przeznaczonymi to tego celu środkami.
3. Jeśli wykonano testy alergiczne i znane są alergeny powodujące problemy skórne, można wdrożyć immunoterapię swoistą (odczulanie). Polega to na podawaniu psu w zastrzykach podskórnych rosnących dawek wyciągu z antygenu, co ma zmniejszać nasilenie objawów po kontakcie z alergenem w naturze. Dawki są zwiększane aż do osiągnięcia dawki maksymalnej dla danego pacjenta. Zastrzyki wykonuje się często – co kilka dni. Jeśli wykonuje to sam właściciel w domu, musi wiedzieć, że istnieje ryzyko wystąpienia wstrząsu anafilaktycznego (zagrażające życiu zaburzenie krążenia). Ta metoda leczenia daje sporą szansę na poprawę, jednak rzadko udaje się w ten sposób zupełnie wyleczyć psa. Dzieje się tak, ponieważ na efekt ma wpływ wiek, czas trwania choroby, czas terapii, rasa, nasilenie objawów.
4. Do terapii można dołączyć leki przeciwhistaminowe, na które nie wszystkie psy są wrażliwe. Okres próbny dla tej grupy leków wynosi min 7-14 dni. Stosuje się je zwykle u psów ze słabo nasilonym objawami.
5. Leki przeciwdepresyjne.
6. Nienasycone kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6.
7. Inhibitor fosfodiesterazy – pentoksyfilina.
8. Przy bardzo silnym świądzie można wprowadzić glikokortykosteroidy krótkodziałające. Jeśli ta grupa leków stosowana jest przez dłuższy czas, ze względu na skutki uboczne należy regularnie kontrolować stan zdrowia pacjenta.
9. Cyklosporyna o działaniu przeciwalergicznym i immunosupresyjnym (hamującym odpowiedź układu odpornościowego). Efekty leczenia tą substancją zauważalne są po ok. 30 dniach.

Ostateczną decyzję o sposobie leczenia podejmuje lekarz weterynarii po zebraniu danych z wywiadu, zbadaniu zwierzęcia, analizie podjętej próby wstępnego leczenia. Zależy to m.in. od obecności wtórnych infekcji, intensywności świądu, wrażliwości na podawane leki, a także od kosztów. W terapii często stosuje się kombinacje wyżej wymienionych środków. Walka z atopią zwykle jest długa i trudna, ale konsekwentne postępowanie, pozwalające na wyeliminowanie innych przyczyn nasilających świąd i następnie dopasowanie odpowiedniego leczenia dla danego zwierzęcia, znacznie zwiększa szanse powodzenia terapii.

Źródło:

http://portalweterynaryjny.pl/artykuły/dermatologia

MUCYNOZA SKÓRNA (cutaneous mucinosis)

Mucynoza skórna (cutaneous mucinosis) – to dolegliwość, w której występują w skórze nadmierne ilości galaretowatej substancji, zwanej mucyną. Podczas gdy dla innych ras psów taka dolegliwość uznana jest za anormalną, w przypadku Chińskiego Shar-Pei wydaje się całkiem prawidłowa. W rzeczywistości obecność mucynozy skórnej daje Shar-Pei charakterystyczny wygląd. Niektóre z nich są znacznie obciążone, ale leczenie w tych przypadkach jest raczej rzadko potrzebne.

Występują dwie formy mucynozy skórnej:

1. forma pęcherzykowa – w której pojawiają się małe „bąble” na górnych częściach nóg, klatce piersiowej, spodniej części szyi oraz bokach.
2. forma podskórna – w której mucyna nagromadza się, tworząc trwałe fałdy w skórze. Może się to również objawiać w formie wiszących „skarpet”.

W formie pęcherzykowej „bąble” mogą łatwo pękać poprzez ich zadrapanie, powodując infekcje bakteryjne skóry. Bąble same w sobie nie powodują żadnych problemów i ich leczenie jest zbędne, chociaż terapia sterydowa zmniejsza produkcję mucyny i tymczasowo łagodzi dolegliwość.

Hialuronian (HA) znany też jako kwas hialuronowy, hialuronat i mucyna jest polisacharydem zbudowanym z powtarzających się disacharydów kwasu glukuronowego i N-acetyloglukozaminy. W związku z tym HA należy do rodziny glikozaminoglikanów.
Cząsteczka HA może składać się od 100 do 1000 takich powtarzających się jednostek cukrów. HA zyskał miano roztworu wiskoelastycznego, bądź tzw. pasty w zależności od stężenia i rozmiaru cząsteczek. Te długie cząsteczki gromadzą się w tzw. „szczepy”. W rezultacie cząsteczki HA przyjmują złożoną, spiralną strukturę. Dobrą analogią może być tutaj przykład galaretki. Kiedy galaretka rozcieńczona jest w zbyt dużej ilości wody, staje się bardzo lejąca. Dodając z kolei mniej wody staje się prawie jak ciało stałe. Podobnie dzieje się z cząsteczkami HA w niskim stężeniu lub mniejszym kształcie tworzą one gęsty płyn, a kiedy są dłuższe i stężenie jest wysokie czasteczki tworzą pastę lub półpłynną substancję. Zatem HA pełni ważną funkcję w ciele zmieniając konsystencję od gęstego, ciągliwego fluidu, takiego jak w płynie stawowym albo w skórze Shar-Pei (odwołam się tutaj do „lepkiego” płynu na ranie przy skaleczeniu skóry Shar-Pei) do materiału podobnego do ciała stałego, takiego jak chrząstka stawowa.
Struktura HA pomaga również zmieniać kształt i ruch komórek dzięki swojej roli w otoczce komórki glejowej otaczającej komórki. Cząsteczki HA nieustannie zmieniają kierunek.

HA jest depolimeryzowany przez enzymy, tzw. hialuronidazami. Depolimeryzacja normalnie pojawia się kiedy HA wnika do limfy i jest transportowany do węzłow limfatycznych. Co dziwne bakteria paciorkowca wytwarza hialuronidazę, która może być pośrednikiem w rozwoju Sndromu Wstrząsu Toksycznego (STSS) w tej rasie. W trakcie rozpadu HA ma tendencję do produkowania mniejszych części o różnych rozmiarach. Mniejsze fragmenty stymulują angiogenezę (proces tworzenia naczyń krwionośnych) oraz odczyny zapalne takie jak zwiększenie cytokin, chemokin, zrost cząsteczek – co jest złe. Te mniejsze części sygnalizują produkcję (ogół cytokin) IL-1, TNF-alfa, IGF-1 i iNOS przez makrofagi, które także są substancjami prozapalnymi. Większe elementy sprzyjają trwałości i spójności komórki, są pzreciwzapalne i immunosupresyjne.
HA oddziałowuje z komórką powierzchniową takich receptorów jak CD44, LYVE-1 (transportujący hialuronian w poprzek naczyń limfatycznych), RHAMM i wieloma innymi.
CD44 jest głównym receptorem komórki HA. Pośredniczy on w podziale i wzroście komórki. Jest poza tym głównym mediatorem wychwytu i rozpadu HA na wiele komórek. Posiada on bardzo istotną funkcję w migracji komórek podczas morfogenezy, angiogenezy, rozwoju nowotworów i przerzutów.
LYVE-1 jest receptorem związanym z naczyniami limfatycznymi i zatokami, które są głównymi miejscami rozpadu HA.
RHAMM odgrywa rolę w reakcjach komórki na urazy, chroniczne zapalenia oraz transport komórkowy jaki ma miejsce w stadiach rozwoju nowotworów. […]

W Journal of Pediatrics, vol. 136, nr 1, 2000 r. pojawił się artykuł dotyczący zaburzeń metabolizmu hialuronianu związanymi z pofałdowaniem i zgrubieniem skóry, przez Ramsdena CA, Bankiera A, Browna TJ, Cowena PSJ, Frosta GI, McCalluma DD, Studderta VP i Frasera JR. Raport ten został oparty o przypadek noworodka z nadmiarem pofałdowanej skóry oraz tzw. „pomarańczową skórą”, które to objawy naukowcy porównali do wyglądu Chińskich Shar-Pei – przypadek ludzkiej mucynozy skórnej. Kwestia ta była wielokrotnie analizowana i łączona ze zbyt nadmiernym poziomem serum.W przypadku dziecka uznano zaburzenie jako rezultat nieprawidłowej kontroli syntezy hialuronowej co może być mechanizmem odpowiedzialnym za fenotyp Shar-Pei. Biopsje skóry zarówno dziecka jak i Shar-Pei wykazały olbrzymie ilości hialuronianu w skórze właściwej. Powszechnie wiadomo, że największe pokłady HA u ludzi mozna znaleźć właśnie w skórze.
Wynikiem tego artykułu jest fakt, że u dziecka wystąpił genetyczny defekt odpowiedzialny za tę dolegliwość i podobny defekt może istnieć w rasie Shar-Pei.

Źródło: http://sharpei-world.pl

ALERGIE SKÓRNE

Choroby skóry należą do najczęstszych powodów wizyt w gabinetach weterynaryjnych. Praktycznie każdy właściciel psa miał mniejsze lub większe kłopoty dermatologiczne u swego pupila. Przyczyną tego stanu rzeczy są coraz częściej występujące choroby o podłożu alergicznym. Psy mające wrodzoną predyspozycje do nadwrażliwości na czynniki zewnętrzne nazywane są atopowymi.

Czynnikami uczulającymi mogą być:

• jad pchli
• alergeny pokarmowe
• alergeny wziewne
• alergeny kontaktowe

Alergiczne pchle zapalenie skóry jest najczęstszym schorzeniem skóry przebiegającym ze znacznym świądem.
Objawy:
nadmierny świąd skóry przejawiający się ciągłym drapaniem, wygryzaniem się w okolicach grzbietu, łap, pachwin. Psy często wycierają się o różne przedmioty, meble. Często odnotowuje się krostowate wypryski a następnie sączące się rany.
Przy dokładnej obserwacji skóry można dostrzec pchły lub znacznie częściej ich odchody. Odchody wyglądają jak czarne grudki ziemi. Po wyczesaniu ich na mokrą białą bibułę dają zabarwienie czerwone.

Podstawą leczenie jest walka z czynnikiem wywołującym chorobę – walka z pchłami.
Na naszym rynku jest sporo preparatów przeciwpchelnych. Szampony, pudry, aerozole, obroże oraz obecnie najbardziej skuteczne w formie spot-on czyli do zakraplania na skórę.
Oprócz walki z dorosłymi pchłami na zwierzęciu należy równocześnie likwidować postacie larwalne przebywające w naszym otoczeniu (szpary podłóg, posłania, samochody).
Preparaty w formie spot-on wchłaniają się do tzw. filtra skórnego zwierzęcia i są stale wydzielane przez gruczoły łojowe.
Nie należy nakrapiać tych preparatów na zwierzę świeżo wykąpane lub mokre, gdyż znacznie ogranicza to jego działanie.
W związku z tym chronią zwierzę przez okres działania preparatu, który najczęściej wynosi miesiąc.
Nakładanie preparatów działających kontaktowo (szampony, aerozole, pudry) należy powtarzać co 7-14 dni stosując równocześnie preparaty w środowisku.
Najczęściej samo pozbycie się pcheł nie rozwiązuje problemów gdyż pozostaje wywołana przez alergen reakcja.
Należy więc zwierze odczulić. Najczęściej w tym celu stosuje się sterydowe środki przeciwzapalne. Doskonałym dodatkiem dla zwierzęcia uczulonego są preparaty zawierające nienasycone kwasy tłuszczowe. Pozwalają one osiągnąć lepszy efekt przeciwświądowy przy zastosowaniu niższej dawki sterydu. Regularne podawanie tych preparatów zmniejsza ryzyko nawrotu tej choroby.

Atopowe zapalenie skóry związane jest najczęściej z alergenami wziewnymi.
Najczęstszymi tego typu alergenami są: roztocza kurzu domowego, naskórek, pyłki drzew, pyłki traw, chwastów, grzyby.
Objawy:
świąd skóry bardzo często umiejscowiony w okolicach pyska, opuszek łap. Odnotowuje się liszajowate zmiany na skórze, zapalenie uszu, zapalenie spojówek, czasami zmiany astmatyczne.

Leczenie polega na eliminacji czynnika uczulającego. Niestety nie jest proste wykrycie czynnika alergizującego. Aby to zrobić należy wykonać testy śródskórne podobne do tych jakie wykonuje się u ludzi.
Testy można wykonać tylko w większych placówkach. Niestety nie rozwiązuje to problemów gdyż zazwyczaj wychodzi nadwrażliwość na kilka alergenów, które są wszechobecne i nie do uniknięcie. Znając alergen można spróbować odczulić psa. Podaje się wtedy alergeny wodne podskórnie stopniowo zwiększając ich stężenie. Odczulanie takie stosuje się przez okres kilku miesięcy. Efekty są wtedy, kiedy pies jest uczulony na jeden alergen ( a tak zazwyczaj nie jest). Inna metoda obecnie wprowadzana na świecie to leczenie atopii cyklosporynami (leki immunosupresyjne stosowane po przeszczepach). Kuracja trwa od kilku miesięcy nawet do dwóch lat.
Jest bardzo droga i raczej nieosiągalna ze względów finansowych dla polskiego Kowalskiego. Pozostaje więc najczęściej stosowana kortykoterapia (sterydowe środki przeciwzapalne), niesterydowe środki przeciwzapalne no i wspomniane już nienasycone kwasy tłuszczowe.
Należy uświadomić sobie że pies dotknięty atopią będzie miał nawroty choroby do końca życia. Często obserwuje się właścicieli psów nie rozumiejących istoty problemu, którzy zmieniają non stop lekarza wierząc że znajdzie takiego, który cudownym zastrzykiem uzdrowi ich pupila na całe życie. Cudów nie ma i myślę że jeszcze długo nie będzie.

Alergia pokarmowa to następna częsta i frustrująca zarówno dla właściciela jak i lekarza jednostka chorobowa. Tutaj przyczyną uporczywego świądu skóry są alergeny pokarmowe.
Z badań wynika że najbardziej alergizujące są pokarmy mięsne zwłaszcza wołowina, wątroba wieprzowa, suche kiełbasy, podroby, sery żółte, mleko, czekolada. Do nadwrażliwości pokarmowej predysponują atopia i niewydolność trzustki.
Objawy:
Objawy są zbliżone do opisanych w Atopowym zapaleniu skóry a więc:

• Obustronne zapalenie uszu
• Zapalenie warg
• Obustronne zapalenie opuszek palcowych
• Pokrzywka przebiegająca ze świądem lub bez świądu

Rozpoznanie stawia się na podstawie wykluczenia innych przyczyn świądu (pchły, zakaźne zap. skóry, inne pasożyty) oraz stosowaniem diet eliminacyjnych. Stosowanie diety eliminacyjnej polega na podawaniu pokarmów zawierających białka, których zwierzę do tej pory nie jadło. Wprowadzenie diety eliminacyjnej jest celowe tylko wówczas gdy zwierzę nie ma dostępu do innych źródeł pokarmu (a więc przysmaki, witaminy, leki, zabawki, kał zjadany na trawniku itp.) Do diety eliminacyjnej najlepiej by było użyć mięsa z jakim do tej pory zwierzę się nie zetknęło a więc np. koniny, kaczki, białe ryby lub hydrolizaty białkowe typu soja. W ostateczności pozostaje mięso kurze mające b. wysoką strawność a więc najmniej alergizujące.
Źródłem węglowodanów przy tego typu dietach s± ziemniaki gotowane ze skórką, natomiast źródłem tłuszczu olej rzepakowy zawierający nienasycone kwasy tłuszczowe. Dla zwierząt rosnących zalecany jest dodatek fosforanów wapna z witaminą D3.
Obecnie na rynku znajdują się specjalistyczne diety hipoalergiczne zawierające wyselekcjonowane białka lub też hydrolizaty białkowe.
Wadą tych pokarmów jest to że niekiedy nie są zbyt chętnie przyjmowane przez psy oraz wysoka cena. Prowadzenie diety eliminacyjnej powinno trwać co najmniej 6 tygodni a najlepiej 10-12. Jeśli w tym okresie nie ma poprawy to należy szukać innych przyczyn,

Alergia kontaktowa
Reakcja alergiczna następuje w wyniku bezpośredniego kontakt skóry z alergenem. Często dotyczy to zmian skórnych po kontakcie z posłaniem z tworzyw sztucznych, obroży, zabawek. Zmiany skórne najwidoczniejsze s± w miejscu kontaktu.
Leczenie – usunięcie przedmiotu uczulającego i odczulenie zwierzęcia.

Źródło: http://podajlape.pl/porady